Filmy lata 70., narkotyk, nowy jork

Przeszukaj katalog

Zestawienie najlepszych i najpopularniejszych filmów w których występuje lata 70., narkotyk, nowy jork. Zobacz zwiastuny, oceny, oraz dowiedz się kto reżyserował i jacy aktorzy występowali w tych filmach.

Klub 54

6,5
Pod koniec lat siedemdziesiątych klub 54 był najpopularniejszym i najbardziej ekskluzywnym nocnym klubem w USA. To tutaj bawiły się największe gwiazdy ówczesnej popkultury (min. Farrah Fawcett, Truman Capote i Andy Warhol, a nawet dzisiejszy laureat dwóch Oscarów Kevin Spacey), a co nocne, suto zaprawione narkotykami i seksem szalone imprezy przeszły już do historii. W filmie debiutanta Marka Christophera (również autora scenariusza), oglądamy ostatnie miesiące "z życia lokalu" oczami młodego Shene'a O'Shea (Ryan Phillippe, znany ze "Szkoły uwodzenia"), który najpierw zostaje kelnerem, a potem, stopniowo pnie się coraz wyżej w hierarchii pracowników...
Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".
Stany Zjednoczone, rok 1973. Piętnastoletni William Miller jest wielkim fanem rocka i marzy, by zostać dziennikarzem muzycznym. Nie posiada się ze szczęścia, gdy wydawca prestiżowego magazynu "Rolling Stone" zleca mu napisanie reportażu z trasy koncertowej grupy Stillwater. Mimo sprzeciwu matki William postanawia wyruszyć w drogę, a niezwykła wyprawa staje się dla niego prawdziwą szkołą życia.


Mordercze lato opowiada o grupie mężczyzn z nowojorskiej dzielnicy - Bronxu, którzy na własną rekę starają się znaleźć Syna Sama, seryjnego mordercy. Są to mieszkańcy białej części Bronxu, Włosi z pochodzenia - twardzi, uparci, o niewzruszonych zasadach. Wśród z nich znajduje się czwórka przyjaciół, młodych ludzi, którzy szukają szczęścia w życiu. Czwórka przyjaciół powoli zaczyna poddawać się psychozie, jaka zapanowała na Bronxie. Szukanie Syna Sama nie ma nic wspólnego nawet z amatorskim śledztwem i przypomina polowanie na czarownice. Tak naprawdę wszyscy załatwiają swoje własne porachunki, dając upust zadawnionym niechęciom i brakowi tolerancji. Kolesie z sąsiedztwa próbują przekonać Vinniego, że Syn Sama to Ritchie. Przedstawiają mu różne "dowody". Przyjaźń zaczyna przeradzać się we wrogość, zaufanie zmienia się w strach.
Oparta na faktach historia amerykańskiego turysty aresztowanego za przemyt haszyszu. Przez 4 lata znosi nieludzkie traktowanie w tureckim więzieniu. Przed końcem wyroku ponownie staje przed sądem, który skazuje go na 30 lat. Tylko dzięki hartowi ducha i wsparciu współwięźnia udaje mu się przetrwać i zdobyć się na odwagę, by złapać tzw. "midnight express" (slang. "ucieczka").
Biografia jednego z najbardziej oryginalnych i dziwacznych amerykańskich reporterów, legendarnego twórcy bezczelnego, prześmiewczego i nieustraszonego stylu dziennikarstwa nazwanego „gonzo”, Huntera S. Thompsona. Był autorem powieści "Fear And Loathing In Las Vegas", na podstawie której Terry Gilliam nakręcił Las Vegas parano z Johnnym Deppem w niezapomnianej roli Thompsona, który wypija tysiące szklanek bourbona i wciąga niezliczone kreski kokainy. Reżyser Alex Gibney inteligentnie przepytuje kolegów Thompsona i maluje wielowymiarowy portret, który ukazuje go jako człowieka niezwykle inspirującego i jednego z najbardziej wpływowych amerykańskich pisarzy i buntowników. Narratorem filmu jest Johnny Depp.
To jeden z tych filmów, co to są "o życiu". Opowiada losy trójki bohaterów, którzy próbują razem ułożyć sobie życie. Dwóch mężczyzn i kobieta. Wątek gejowski. Rozterki psychiczne, przełomowe wybory życiowe. Film ciągnie się od wczesnych lat dziecięcych bohaterów do pełnej dorosłości. Spokojna opowieść o niespokojnych duszach.
Agent FBI Joseph Pistone ma za zadanie wniknąć w szeregi mafijne Nowego Jorku. Tajna operacja ma trwać kilka miesięcy. Joseph przybiera pseudonim Donnie Brasco i poznaje starzejącego się mafiosa Lefty′ego Ruggiero. Ten, chcąc zaimponować Donniemu, postanawia wciągnąć go do "rodziny".

Gia

7,5
Nowy Jork, późne lata 70. Jedna dziewczyna żyje na całego. Seks, pieniądze, szyk, sława... to wszystko jest w jej zasięgu. Pewnie porusza się po parkiecie, dumnie kroczy po wybiegu, patrzy na Ciebie z okładek magazynów. Jest boginią. Jest gwiazdą. Nazywa się Gia. Zbyt piękna by umrzeć. Zbyt dzika by żyć. Film oparty na tragicznym życiu pierwszej amerykańskiej supermodelki.

The Doors

7,7
Oliver Stone twórca takich filmów jak Pluton, Urodzony 4 lipca czy JFK przedstawia historię jednego z najsłynniejszych zespołów w historii muzyki rockowej i jego charyzmatycznego lidera Jima Morrisona. Lata sześćdziesiąte przesiąknięte duchem rewolucji obyczajowej, wolna miłość, eksperymenty z narkotykami i wszechobecny rock’n’roll. Oto tło, na którym rozgrywa się historia krótkiego, ale burzliwego życia człowieka, który stał się obok Jimi'ego Hendrixa i Janis Joplin, symbolem swoich czasów. Jim Morrison swoją muzyką i zachowaniem budził od początku skrajne emocje – od bezgranicznego zachwytu do oburzenia, ale nikogo nie pozostawiał obojętnym.
Słowa kluczowe

Proszę czekać…